Dziś pomyślałam sobie o tym, jak dużo daje mi w życiu branie pod uwagę duchowej sfery w patrzeniu na relację pomiędzy człowiekiem i psem. I teraz, by rozjaśnić nieco bardziej wyrażenie „duchowej sfery” dla tych z Was, które totalnie tego jeszcze nie czujecie lub nie praktykujecie.
Bo w końcu miałam w głowie przekonanie, że jeśli trzeba wprowadzić duchowość w swoje życie ze zwierzęciem, to teraz muszę kupić świeczki w kolorach wszystkich czakr i codziennie przez godzinę medytować z psem, by być w stanie powiedzieć sama przed sobą, że: „teraz jestem prawdziwie uduchowiona”.
I wiecie co? Przez ostatni rok moich procesów doszła do zupełnie innych wniosków i definicji tego, czym duchowość dla mnie jest.
Może najpierw wypiszę Wam, czym okazała się NIE być:
oczekiwaniem, że nie ma miejsca w moim życiu na tzw. negatywne emocje,
łudzeniem się, że tę czy tamtą kwestię to ja już mam „przepracowaną”, zawierzaniem siebie i swojego sposoby życia jakimkolwiek guru i autorytetom, którzy na pewno „wiedzą lepiej niż ja, jak żyć DOBRZE”, sztywnym trzymaniem się konkretnych sposobów na medytację, oddech, pracę z ciałem, pomimo że w głębi w danym dniu czuję, że mi to nie jest potrzebne, włączaniem w swoje „praktyki duchowe” swoich zwierząt bo ja tak zdecydowałam, nie patrząc na to, co one maja do powiedzenia, bo być może one akurat teraz, zamiast praktykować ze mną zen i mindfulness, mają ochotę poświętować w ogródku.
Czym w takim razie, po wszystkich tych poszukiwaniach po „bazarze duchowości” jest dla mnie ona dziś?
jest przede wszystkim wsłuchiwaniem się w swoją intuicję, którą odczuwam w dużej mierze pod postacią odczuć płynących z mojego ciała i reakcji fizjologicznych, jest odwagą do tego, by pomimo opinii ogółu, iść swoją drogą i ufać, że skoro ją wybrałam, to jest ona najlepszą z możliwych dla MNIE, jest byciem spontaniczną, czyli jeśli czuję, że teraz i tu, w środku miasta, chcę tańczyć i śpiewać, to sobie na to pozwalam, bo tak widocznie chcę moja dusza i z tym nie dyskutuję czy nie daję się zblokować normom społecznym, jest spojrzeniem na relację z każdym człowiekiem i każdym zwierzęciem jako okazję na usłyszenie samej siebie i uleczenie swoich własnych traum; jest przeglądaniem się w oczach drugiej istoty bez oceniania i chęci jej zmiany, a za to- z miłością i szacunkiem.
Teraz wszelkie praktyki są jedynie inspiracją, a nie sztywnym trzymaniem się ich reguł i obwinianie się, gdy akurat tego dnia nie posiedzę 15 min w kwiecie lotosu (czego i tak nie potrafię 
). Czuję, że to czas najwyższy w końcu częściej zwracać się do siebie jako najważniejszego swojego autorytetu, gdyż każdy z nas tę moc i mądrość ma właśnie w sobie. Także w przypadków swojego psa, częściej pytajcie najpierw siebie: „co chcesz mi poprzez to zachowanie pokazać?”, „czego w tym momencie najbardziej potrzebujesz i jak mogę Ci to dać?” zamiast od razu biec do kogoś kto jest „specjalistą”. Uwierzcie, że sami też możecie odnaleźć odpowiedzi właśnie w swoim wnętrzu- w końcu to właśnie Wy ze swoim psem macie najsilniejsze energetyczne połączenie.
Niech te życzenia idą w świat! 